Kişisel gelişim kitabı okumayın, Balzac yeter...
Bu arada Honoré de Balzac yirmi üç yaşına basmıştır. Çalışmaktan başka bir şey yapmamıştır; ne yaşamış ne de sevmiştir. Onu sayan, yardım eden, güvenen birini hâlâ bulamamıştır. Çocukken okulda baskı altında tutulmuş, ailesinin kölesi olmuştur, gençliğini ise sadece kendisini bu esaretten kurtarabilecek fidyeyi toparlayabilmek üzere kirli paralar kazanabilmek için harcamıştır. Çalışma zorunluluğundan kurtulabilmek için çalışmış, angaryalardan kurtulabilmek için angarya işler yapmıştır ve işte bu trajik çelişki bundan sonra yaşamının biçimi ve formülü haline gelecektir. Hep aynı acı dolu kısırdöngü: bir daha yazmak zorunda kalmamak için yazmak; parayı düşünmemek için para, daha fazla para ve hep daha fazla parayı bir araya getirmek; ilerde bütün ülkeleri, kadınları, rahatlığı ve tacı sunacağı ölümsüz şöhretle tüm dünyayı kendinden emin bir biçimde fethedebilmek için dünyadan elini eteğini çekmek; harcayabilmek için para biriktirmek,çalışmak, çalışmak, sonunda gerçek bir yaşam sürdürebilmek için gece gündüz, hiç keyif almadan aralıksız çalışmak.
