Insanların kendilerini zavallı göstermeyi ne kadar sevdiklerini düşündü kız. Nefret ediyordu böyle sızlanıp duran ama hayatının niye yolunda gitmediğini asıl kendine soramayan aptal insanlardan.
"Ama istemediği düşünceler hemen gelip onu yakalardı. Kaçacak pek yeri yoktu zaten. Hafızası atamadıklarıyla öyle doluydu ki... Hepsi demir kaynağıyla tutturulmuş gibiydi beynine ve yeni şeyler için de yer giderek azalıyordu. "
"İnsanlar anlamadıkları şeyler için kalıplar yaratıyor, sonra da başka anlamayanları bunlara inandırıyorlardı. Bir tek anlayanlar biliyordu nasıl olabileceğini ve neden zannedildiği gibi olmadığını."
Bir kız kaldı.Bir adam.Bir de apartmandakiler,hani o tanımadıkları diğer daire sakinleri,yabancı olan ve yabancı kalmaya söz vermiş,hatta buna şart koşmuş insanlar.
Gökyüzü kıza göre laciverti.
Adama göre yeşil.
Kız sokağı özledi bütün gün,adam içeride olduğu halde içeriyi.Hayatlarını değiştirmeden,değişmesinden korkarak,değişmeyeceğinden de korkarak geçirdiler günlerini ve gecelerini.