Bu metin Kürtçe dilinden otomatik olarak çevirilmiştir. Orjinali Göster
Mela Ahmed Nami, bu kitabında Amude kentindeki sinemada çıkan yangında yaklaşık 280 Kürt çocuğunun hayatını kaybetmesini anlatıyor. O dönemde şehri ziyaret eden ve olayı araştıran yazar, olayı Kürt halkının toplumsal hafızasında canlı tutmak ve hiçbir zaman unutulmasına izin vermemek istiyor. Yani bir toplum; Bir millet, anıları ortak, sevinçleri ve üzüntüleri ortak olan bir millet olur. Yazar şöyle diyor: "Kardeşler, beni bu makaleyi yazmaya motive eden iki şey vardı:
1- Sunumun başında söylediklerimiz: Korkarım bu deneyim de öncekiler gibi yok olacak.
2- Sinema yangınından sonraki son gün Amûd'a gittiğimde, ders çalışan ve kalbi kırık bir genç yanıma gelerek iyi günler diledi. Gözleri gözyaşlarından kırmızıydı. Bana dedi ki: "Seyda, geçmişte yaşananlar gibi bu büyük tecrübenin de yazısız yaşanması bizim vicdanımız mı, ayıp, ayıp değil mi?" Bir süre durdum ve cevap verdim: "Bakalım yapabilir miyim?"
O gece eve döndüğümde o gencin söylediklerini çok düşündüm ve sorumluluğu kendime aldım ve şöyle dedim: "Eğer bu gencin isteğini yerine getirmezsem, yüküm ne kadar ağır olursa olsun kesinlikle günahkarım. benim görüşüme göre. Son olarak bu deneyimi birkaç sayfaya sığdırmak istedim. Cahillere ve düşmana hiçbir değeri kalmayacak olsa bile, çünkü dünyada korkakların, zavallıların, pisliklerin ve şirharaların sıkıntısı yoktur...”
