Bir günde bitirdiğim ilk şiir kitabı. Tüm şiirlere hayran kaldım. mısraları anne hasreti, yuva özlemi, kardeş sevgisi, Allah sevgisi ve hesaplaşması kokan, buram buram kadın şiirleri. Madak'tan okuduğum ilk kitap. Tüm külliyatını okumak isterim.
Didem Madak’ı ilk defa bu kitapla tanıdım.kitap 73 sayfadan oluşuyor.gerçekten çok dokunaklı olduğunu söyleyebilirim.içerisinde bir sürü hüzün dolu cümleler…
Bi alıntı yaparak bitirmek istiyorum.
“İnsan kaybolmayı ister mi?
Ben istedim işte bayım.
Uzaklara gittim.
Uzaklar sana gelmez,sen uzaklara gidersin.”
Hepinize iyi okumalar diliyorum.
Kahvem çamur gibi batmayada razıyım artık beni anla
Son sayfaları defalarca okumak her okumada yeniden bir şey keşfetmek masalda şiir gibi içine çekiliyorsunuz ve muhakkak sizden çalınmış bir parçayı buluyorsunuz
beyaz çiçekler açardın sonunda
bahar dallarının hatırına beni anla,
demiş, didem madak.
kitapta çocukluğun aslında nefret edilesi değil, pişmanlık duyulası bir zaman dilimi olduğundan bahsediyor aslında. en hüzünlü şiiri onlardı bana göre. gelip geçiyor sonuçta. zaman öldürüyor onu. ya da siz. nasıldı öldürdüğünüz birinin cenazesinde bulunmak? yaşıyorsak, hala o cenazedeyiz. kalbinizin derinliklerinde bir cenaze var, 𝑐̧𝑜𝑐𝑢𝑘𝑙𝑢𝑘. ah zaman, şu ah'lar ağacından çocukluğumu ver bana.
Bir "ah" başladık,
Bin eyv"ah" ile bitirdik.
Keşke kelimesini pek sevmem, fıtratım gereği
Ama, bu güzide eserde dilimin kapılarını zorladı
O keşke.
Bitmeseydi terennüm ve temennileriyle.
Ara ara denk geldiğim olmuştu, bazı satırlarına. Demiştim içimden,
"Bir ah, nasıl yaşatır insanı bunca zaman?"
Genç yaşta
Ah!
Ne çok dikeni vardı ahlat ağacının tanrım,
Ulaşılamazdı,
Sen sarılmak istesen ona,
O sana sarılmazdı.
Ne çok dikenin vardı Tanrım!
Ne çok isterdim,
Sana sarılamazdım.
Ve şöyle derdim o zaman:
Ah!
Ahlat ahların ağacıydı,
Yaşlanmaya başlayanların,
İtiraf edilememiş aşkların,
Evde kalmış kızların.
Ahlat ahların ağacıydı,
Cezayir nasıl cezaların ülkesiyse,
Öyleydi işte.
Ahh Didem Ahh!!
Yazma konusundaki özrümü görmüyorum , şiirlerini okudukça , bağlılık, bağımlılık gibi bir şey işte burada yazmaya zorluyor beni.
‘’Bir zamanlar kendimi
Bulunmaz Hint kumaşı sanmıştım.
Kaç metredir benim yokluğum?
Benden daha çok var sanmıştım.
Benim yokluğumdan dünyaya
Bir elbise çıkar sanmıştım.
Dünyanın çıplaklığına
