Ebu'l-Velîd anlatıyordu: Basra'da bir kadın kendi kalbine şöyle sesleniyormuş.
"Ey kalbim! Ben seni kaybettim.
Ne kadar da katısın!
Geceleri de gündüzleri de
Allah'ın azametinden gâfilsin!
Yârabbi!
Kalbi katı olanın
Senden uzaklaştığını bile bile
ben nasıl olur da Sana yakın
olduğumu iddia edebilirim?"
Sayfa 126