Ziya Gökalp'in okuduğum ilk eseriydi. Beklentim biraz yüksekti açıkçası, konu özellikle de çocuklarla ilgili olunca. Ama kitapta bulunan her hikaye beni şoktan şoka soktu. Kitap bittiğinde içimdeki ses "Bu neydi şimdi?" dedi. Hikayelerde ne bir mesaj ne bir ders hiçbir şey göremedim. Bir de bunlar yetmezmiş gibi; kolları kesilen sandığa koyulup göle atılan bir sultan, uyurken hamile kalan başka bir sultan, sürekli bir kılık değiştirme olayı. Ben okurken rahatsız oldum çocuklar bunları nasıl okuyabilir? 100 temel eserin içinde üstelik bu kitap. Gerçekten üzücü bir durum.
Ziya Gökalp'in Türkçülüğünden bahsederlerdi hep ancak gördüğüm şey İslam-Arap kültürü arasında sıkışıp kalmış olması ve hatta yer yer kendiyle çelişmesi oldu. Türkçülük sadece bir etiket olmuş.
Küçük kuzenime hediye etmeyi planlıyordum. Ama kafasını absürt şeylerle doldurmak istemiyorum. Dönüşüme göndereceğim bir kitap oldu.
