"Anılarda Görmek", Oktay Akbal'ın günlüklerinin ilk kısmı. Kitapta hem günün olaylarından hem edebî dünyaya ve kişiliklere dair şeylerden hem hayata dair düşüncelerden bahsetmiş yazar. Üstelik kimi kitaplardan dikkatini çeken enfes alıntılar da paylaşmış. Okurken not tutarak okuduğum bir kitap oldu, Akbal'ın sanat zevkine güvenmişimdir her zaman.
Günlüklerde baskın olan duygu, hüzün. Akbal'da geçmişe yönelmiş bir hüzün duyuluyor çoğunlukla. Ancak onun geçmişe yönelmiş hüznü, mesela Abdülhak Şinasi Hisar'ınkine benzemiyor. Abdülhak Şinasi günün içinde pek "garip", "acemi", "sessiz" kalırken Akbal yeni günün bir biçimde içinde kalabilmeyi başarmış. Yine de yitip giden bir geçmişin hüznüdür okuru Anılarda Görmek'te bekleyen.
Oktay Akbal dünyaya benimle aynı pencereden bakmıyor. Çoğu konuda bambaşka şeyler düşünüyoruz. Ancak onun yazılarında beni kendine çeken bir şeyler var hep. Öncelikle eşine az rastlanır sağlamlıktaki sadeliği. Sonrasında o büyüklenmeyen, hayatın içinde herkesler gibi yaşayan bir insan gerçekliği. Varsın benden başka bir pencereden baksın hayata, varsın bazı bazı kızdırsın da beni, yine de seviyorum Akbal'ı. "Ne okusam, ne okusam?" diye düşünedurduğum vakitlerde aklıma Akbal geliverdiği zaman içimdeki sevinç taptaze bir sevinç. O benim yazar arkadaşım, yazar kardeşim; Sait Faik gibi, Orhan Veli gibi, Behçet Necatigil gibi, yakın, sıcak. İyi ki de bol bol yazmış.
Bir yazarın, iyi bir yazarın "içinden" geçenleri okuyabilmek için "Anılarda Görmek" iyi bir kitap, tavsiye edilir.
