Bu öykü, benim annemin gerçek öyküsüdür. 1912 yılında Balkan Savaşının ortasında Plevne’de doğmuş, 81 yıllık yaşamına sayısız göç sığdırmıştır. Plevne, Selanik, Edirne, Kırklareli, Denizli, Van- Başkale, Konya, Kayseri, Urfa, İstanbul ve bir yığın ara istasyon…
Annem bu destansı göçleri sırasında yedi çocuk doğurmuş, onları yetiştirmiştir. İkisi doktor, biri mühendis üç oğul ve iyi yetişmiş dört kız annesi olarak koskoca bir aileyi engin sevgisi, şaşmaz sağduyusu ve çelik iradesiyle yönetmiştir.
O bizlerle gurur duyardı; ama gerçek, bizim onunla gurur duyduğumuzdur.
O olmasa bizler harcanır giderdik.
Annem Fatmanım için yazdıklarım, yazmadıklarımın yanında sadece bir damladan ibarettir.
Seni çok özlüyorum sevgili annem.
Vural Atılgan
