Acaba insanların maddeten ayrılmaları manen ayrılmalarından niçin daha güçtür? Ve niçin ayrılabilmek kuvvetini gösterdiğimiz halde bunu söylemek cesaretini bulamayız? Uzun bir yolculuğa çıkarken, senelerce sürecek bir uzaklaşmanın arifesinde, birbirine merbut olanlar aynı bakışlar ve aynı el sıkışı ile, ertesi gün için son bir veda tasarlayıp dururken, bir daha buluşmayacaklarını pekala bilerek Allah'a ısmarladık demek acısından kendilerini korurlar. Yoksa ihtimallere tahammül etmek hakikate tahammülden daha mı zordur?