Uzun zamandır felsefe, teori vs. sürekli beni zorlayan okumalar yaptım. Şiirin o iki satırdaki yoğunluğu bile beni çok etkiliyordu, kalıyordum öyle. Çehov o kadar iyi geldi ki bünyeme... Sanki bütün o yaşantılarım, mizah anlayışım, okumalarım bu adamın kaleminin mürekkebinden yağ gibi aktı kitap boyunca. Çok keyif aldım okumaktan ve sanki gerçek hayatta olduğu gibi dışımdaki yaşamı gözlemliyordum. Karakter zenginliği ve ele alış şekli hayranlık verici. Hayatın kendisi, tüm absürdlüğüyle karşımızda Çehov'un ilk dönem öykülerinde. Çehov, Tolstoy gibi soylu tabandan ya da Dostoyevski gibi orta üst sınıflardan doğmadı ve bu onu köylü tabakadan gelen ilk büyük Rus yazar yapıyor. 1861'de çıkan yasayla birlikte böyle bir fırsat doğdu onun için ve bu fırsat eşitliğinin ne kadar mühim olduğunu gösteriyor bence. Kitabın sonlarına doğru aydınlanma yaşadım; 75-82 yıllarını kapsıyor bu öyküler. Yani Çehov'un 15-22 yaşları arasındaki çalışmaları... adam benden küçükmüş o sıralar ve ben onu okuyorum, tebrikler Einstein :d akıl yaşta değil başta diye boşa dememişler.
Katılmadığım çoğu fikri olsa da yazım şekli ve mizah anlayışı kahkaha attırdı çoğu yerde. Hikayelerin hepsi güzel değildi ama aynı Dostoyevski'de yaptığım gibi inişleri ve çıkışlarıyla bu muhteşem zekayı da tanımak istiyorum. 44 yaşında hayata veda ediyor maalesef, Spinoza gibi... tek ortak noktaları sanırım. Alakasız ama Spinoza'nın aforoz edidiği yaştayım, benim içimi bi' hüzün bastı :')
Diğer 19 cildi okumak için sabırsızlanıyorum (ömrüm yeterse).
