“… ‘Ben hep yenilmeye mahkum muyum? Ben hep ezilmeye mecbur muyum?’ Müslüm Gürses; ne içinde ne de dışında, tam da hayatın kıyısında bir yerde duruyor, okuduğu şarkıyla beni her defasında kendimden alıp götürüyordu. Çünkü tüm janjanlı hayatıma rağmen derin bir arabeskti yaşadıklarım!” Numan Erves Susturulmuş vicdanların, kadere hükmüyle başlamıştı her şey. Kazanan ile kaybedenin aynı ipte oynadığı… Aşkların gözyaşına dönüştüğü, suçun intikam ile harmanlandığı… Bu topraklara dairdi tüm olan… Antalya’da başlayan, Aydın’da devam eden ve İstanbul’da son bulan… Bazı hikayeler vardır ki, finallerinde veya dönüm noktası olarak adlandırabileceğimiz kısımlarında okuyucusunu hayrete düşürür. Hep beklemediğiniz bir şeyler olur. Hatta hikaye takipçisini boşluğa atıp yapayalnız bırakır. Aynen Arabesk Rapsodi’de olduğu gibi. İnsanın bencilliğini, acımasızlığını, öfkesini, çaresizliğini okurken; soluk soluğa bir gerilim, benzersiz bir final sizi bekliyor. “Yaşamak mı, ne için? Kader mi? Bilmiyorum… Bu nasıl bir cezaydı? Neydi benim günahım, neydi bizim günahımız? Kalbimi söküp gözlerimin önünde çiğneseler bu kadar canım yanmazdı.” (Tanıtım Bülteninden)

Yazar: