Aşk Gibi Aydınlık Ölüm Gibi Karanlık
Mehmed UzunAşk Gibi Aydınlık Ölüm Gibi Karanlık Sözleri ve Alıntıları
Aşk Gibi Aydınlık Ölüm Gibi Karanlık sözleri ve alıntılarını, Aşk Gibi Aydınlık Ölüm Gibi Karanlık kitap alıntılarını, Aşk Gibi Aydınlık Ölüm Gibi Karanlık en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"Kim iyi, kim kötü belli değil;iyilikle kötülük iç içe geçmiş, bütün ölçüler kaçmış."
Sayfa 297 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
"İnsanlar bir kabusun içindeymiş gibi yaşıyorlar, olanlara bir anlam veremiyorlar.."
Sayfa 55Kitabı okudu
Her şey bir tarafa bu özlem bir tarafa.
Bir romanı bir toplumun aynası gibi göremezsin, toplumun, hayatın gerçeği olarak alamazsın onu. Roman en iyi ihtimalle bir yazarın ütopyasıdır, gerçeğin bir izdüşümü olmaya çalışan, yazarın düşlerinin toplamıdır..
Sayfa 143 - İthaki Yayınevi
İnsan ruhu zorla terbiye edilmez..
Sayfa 304Kitabı okudu
Ama kabus bizzat onların hayatı olmuş, hayatları kabus olmuş.
Kadın; hayat, hayatın sahibi, hayatın nedeni, hayatın varlığı, güvencesi.
Zaman yine duygu yüklü, mêkan ise farklı...
“Ölüm yok oluştur-, her şeyin yok oluşu. Yok olmak ne zaman çare olmuş ki? Ama ya hayat; biliyorum ki en kirli, en umutsuz hayat bile çare olabilir.”
“Kimse sözleri ve düşünceleri nedeniyle zindanlara atılmamalı, cezalandırılmamalıdır..."
Yiğitler, yol gösterenler aya benzer, önce büyür, her yeri ışığa boğar, sonra kaybolup giderler.
Neden akılları fikirleri her zaman uzak, bilinmeyen yerlerde, tehlikeli gidişler ve yolculuklarda?
... bu yağmurun, karın, fırtınanın ardından bahar gelecek derdim, bahar yola çıkmış geliyor, yakında otlar yeşerecek, güneş her yeri daha iyi ısıtacak derdim. İçimdeki sıcaklığı besleyen o bahar beklentim, meğerse hayata ait beklentilerimmiş. Okulu bitirdiğim zaman bahar da gelmiş olacaktı. Bahar benim okulu bitirmemdi yani. Ama beklediğim bahar hiç gelmedi. Okulu bitirdim bahar gelmedi (...). Her şeyi yaptım, her fedakarlığa katlandım, bahar hiç gelmedi; ne yağmur dindi, ne de kar eridi. Yağmur ve kar beni hiç yalnız bırakmadı, her yerde, bulunduğum evlerin kapı ve pencerelerinden girdi içeri (...). Hep üzerime yağdı, son yıllarda da hızını hiç kesmedi, hareket alanımı iyice daralttı, çevrem boşaldı, ilişkilerim zayıfladı. Kendimi bir bataklıkta hissetmeye başladım. Öyle bir bataklık ki, ne ben ondan kimseye söz edebildim, ne de kimse benim orada bulunduğumun farkındaydı, orada bulunmam kimsenin umurunda da değildi zaten. Böylece yaşadığım günler anlamını yitirdi, günler gittikçe geceye dönüştü. Çok yoruldum, yalnızlığın girdabına girdim...
Sayfa 325 - Sel Yayıncılık, Birinci Baskı, 2020. Baz
Peki kimim ben? Hiç kimse, hiçbir şey, sadece büyük bir çarkın küçük bir dişlişi.