Herkesin hayatında bir kez olmuştur.Üzerine yıllarca emek verdiği bütün planlarının bozulduğu umudun kaybolduğu,o “Peki şimdi ne olacak?”diye duvara çarptığı,boşluğa yuvarlandığı,yapayalnız kaldığı ve verecek tek bir yanıt olmadığı zaman.
"Hiç tanımadığı başka kişilerin uğradığı haksızlıklara üzülen bir insan yetiştirebilmek, milyarlarca para, mal, mülk kazanmaktan çok daha büyük zenginliktir. Çünkü, yerinyüzünden göçüp giderken insan yanına hiçbir şey alamaz ama son nefesinde arkasında insanlığın iyiliğine çalışacak bir tek kişi bile bıraktığını bilirse, adına ister sevap de, ister ne dersen de, ben çok şükür yaşamama değmiş!' huzuru derim.
İşte bu şuur, insanın ölümkorkusunu alıp götürür."