"Ben kendimi kendimden korumalıydım asıl. Beni mutsuz eden yine bendim...Beni içten dışa doğru yiyip bitiren bir canavar vardı sanki içimde ve ben ona bir an önce dur demeliydim."
İnsan özler, özlediğinin farkına varırdı. Peki bu özlem neden hep kavuşma anında gözyaşına dönüşürdü? İnsan kaybettiğinin değerini elinden gidince anladığı gibi, özleminin boyutunu da hasret kaldığı kişinin gözlerine baktığında anlıyordu belli ki.
Eğer çevrenizdeki insanların keyfi yerinde ise siz kimsenin umurunda olmazsınız. Derdinizi takmamanızı, görmezden gelmenizi söylerler. Kendi dertlerinin çaresini sizde ararlar. Bazen de onların çaresi sizin derdinize yol açar.