Başkomser Nevzat: Tapınak Fahişeleri
Ahmet ÜmitSözler ve Alıntılar
Polislik yaşamında hiçbir şeyin tesadüf olmadığını öğrenmişti.
Dinler insanın çaresizliğinin bir sonucudur. Tarikatlar ise insanın çaresizlikten zavallılığa geçişidir.
Bak, ilk insanların kafası netti. Üç şeye tapardı, ateş, su, güneş… Bu üç şeyin ona hayat verdiğini keşfetmişti. İnsan daha doğadan kopmamıştı. Doğa ile bütünleşmiş bir şekilde yaşıyordu. Taptığı bu elementler hayattı ve elle tutulur şeylerdi… Sonra üç büyük din ortaya çıktı. Bu dinlerin doğayla bir ilgisi yoktu. İnsan düşüncelerinin söylemiydi. Düşünce ise muğlaktı, değişkendi. Bu dinlerin başka handikabı da onu ortaya atanların söyledikleri değil, ikinci, üçüncü ağızdan duyduklarımızdı. Bu da muğlaklığını arttırıyordu.
Bugün İstanbul gibi bir metropolde gece tek başına bir kadının yürümesi vahşi bir ormanda yürümesinden daha tehlikelidir. Çünkü vahşi bir saldırının nereden geleceğini bilirsiniz ama medeni! bir saldırının nereden geleceğini asla bilemezsiniz.
Bilimle dinin çatışması ona hep matrak gelmiştir. Bir taraf milyonlarca yılı araştırıp tartışıyor, öbür taraf 2000, 3000 yıllık mazisiyle tüm bunları yok etmeye çalışıyordu.
Geceleri çalışmayı severim. Nedense geceleri insanların kirlettiği hava daha temiz oluyor gibi bir his taşıyorum.
Çağdaş dediğimiz insan, o arı insanların elle tutulur “Ateş, Su, Güneş” Tanrısını bırakmış, kendi bulduğu muğlak Tanrısını allayıp süslemiştir. Sonra bu Tanrının yolunda kendini kaybetmiştir. Tanrının yolunda kaybettiği kendini bulmak için yarattığı dinler yeterli gelmeyince, yine bu dinlerin uzantısı olan tarikatların rehberliği ile yolunu bulmaya çalışıyor.