Bazen Bahar
Melisa KesmezBazen Bahar Gönderileri
Bazen Bahar kitaplarını, Bazen Bahar sözleri ve alıntılarını, Bazen Bahar yazarlarını, Bazen Bahar yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Geçmiş arada tüm cüssesiyle abanıyor üstüme. Kemiklerimi çatırdatıyor ağrısı günlerin. Hâlâ. Ve hayat ona yardım ve yataklık etmekte elinden geleni ardına koymuyor.
Sayfa 97 - Sel YayıncılıkKitabı okudu
Beyaz kelebekler
Hiç giymediği bir eldivenin tekini kaybettiğine üzülmezdi insan.
Sayfa 43 - İletişimKitabı okuyor
Anneden kızına yeraltı suları akıyordu. Kadından kadına akan incecik nehirler...
Erkekler görmüyordu o nehirleri..
Sayfa 14Kitabı okuyor
Bir kadının kızı olmak ne müthiş bir şeydi. Kemerli bir durumda olsa, tek başına bir şeye benzemeyen bir işaret parmağı da, muhteşem annelerin vize sundukları bu kutsal hediyeleri ölene dek yanımızda taşıyacak olmamız, ne büyük mucizesiydi hayatın...
Sayfa 13Kitabı okuyor
Beni sonunda pes edip kendi halime bıraktılar.
Çorabını yıkadım. Ütüledim. Bir gazete kâğıdına sarıp bir gün çantamda gezdirdim. Sonra metrobüste yanımdaki koltuğa bırakıp bir sonraki durakta indim. Törenleri hep sevmişimdir, bilirsin.
Ortalık toz duman. Bir sürü yanlış anlaşılma, koşturmaca, telaş. Sadece komik değiller. Hiç güldürmüyorlar beni. Arkalarında da hiçbir şey bırakmıyorlar. Tek bir çorap bile. Bazen günler sürüyor, bazen aylar eve geri dönmem. Ama üzülme benim için, üzülür müsün ki benim için, yine de buluyorum yolu bir şekilde. Eve döndüğümde her şeyin aynen bıraktığım gibi yerli yerinde durduğunu görüyorum.
Bakamıyorum yüzlerine. Işıklar hep kapalı kalsın istiyorum. Bir kapımdan girip, bir kapımdan çıkıyorlar.
Orman senden sonra daha kalabalık ve daha tekinsiz. Neyin arkasından ne çıkacak hiç belli değil, görüyorsun. Çekmecelerden bile korkar oldum. Ama biliyor musun, yine de arada sırada daldığım bu ormanı sevdiğimi düşünüyorum
Çekmecede bir tek çorabını buldum geçen hafta. Bir çorap, insanı binlerce yerinden bıçaklayıp yere yıkabiliyormuş, gördüm. Bir çorapla konuşabiliyormuş da insan, o güne dek kimseye anlatmadıklarını anlatabiliyormuş bir çoraba. Ona ağlıyormuş da. Bir çorapla bir şişe devirip sızabiliyormuş el ele koltukta. Bazen kendimizi ne kadar önemsiyoruz, sevgili çocuk. Bir çorabın hakkından gelemiyoruz, baksana.
Arada ziyaret ediyorlar beni hâlâ. Dolanıp duruyorlar etrafımda. Ben içeri doğru bir adım daha attıkça kalabalıklaşıyor orman. Tenhalaştıkça kalabalıklaşıyor. Tam olarak görmediğim ama orada olduğundan emin olduğum bir şeyler kesiyor yolumu. Bacaklarıma sürtünüyor. Nefesini üflüyor enseme. Parmaklarıma dokunuyor.
Bu mektubu postaya verip vermeyeceğime henüz karar vermedim. Seni bir gün bulur mu senden sonra kuracağım cümleler, bilmiyorum. Seni bulursa nasıl bulur... Çirkin el yazımı zarfın üzerinde gördüğünde içindekileri merak eder misin... Açar mısın o zarfı... Açmadan sonsuzluğa mı uğurlarsın... Planlamadım bunu yazmaya oturduğumda. Tahayyül dahi edemedim. İnsan birine yazdığı mektubu biraz da kendine yazıyor ya, aklını ve kalbini kağıda geçirip yüreğini boşaltırken sayfaya, uzaktan bakıyor ya biraz da kendine... Temize çekmek belki, belki kendi halinde bir bahar temizliği..
Aynı adam değildim artık. Önceki gibi değildim. Birine anlatsan, ne diyeceksin? Anlarlar mı seni? Öyle geçti zaman, sus pus, her gün daha da eksilerek, bir değil bin kere ölerek. İki dünya arasında bir yerde kayboldum.
Çok zor aylar geçirdik birlikte ama yan yana direndik, sıkı sıkı tutunduk birbirimize.