Pavese’nin “Kendimi yalnız bırakmamak için bütün gece aynanın karşısında oturdum.” sözüyle hoşgeldin dedi kitap. The Beatles da “Bu sabah aynaya baktım, kimseyi göremedim.” diyerek uğurladı beni.
Bir bakmışım kitap bitmiş. Ben oturmuşum yazar anlatmış. Bütün yolculuklar çocukluğa varmak içindir dedi, döktü eteğindeki taşları. Annesini anlattı, babasını anlattı, utançlarını anlattı, dayakları anlattı, sobayı anlattı bir de. Sonra, çocukluktan uzak durmak gerek, tehlikleli bir şey çünkü dedi. Kapattık konuyu, kapanmadı fakat. Her eldeden “gerçeği” süzdük. Hüznü, travmayı, sorguları gördük. Aynaları kuyulara tuttuk, kendimiz kendimize dönermiş gibi. Aynadakiyle hesaplaştık..
Durup sindirilmesi gereken ince ve eşsiz cümleler, Doğu aile yapısına kocaman bir büyüteç, ve bir varoluş sancısı. Ve sanrılar...
