Adı "Bir aşk hikayesi" olan oldukça eski bir basımını okudum. Belki Zola kadar eskiydi. Ama bence bu isim kesinlikle "Bir aşk sayfasın"dan çok daha uygundu. Daha önce de söylediğim gibi birinci dünya savaşı sonrası burjuva ahlakının ne kadar düştüğünü kadının nasıl iktisadi bir meta , nasıl bir mülkiyet mevzuu olduğunu Zola'nın hemen tüm eserlerinde görmek mümkündü. Zola'nın gerek dönemin şartları gerekse bastırılmış duygularının tesiri ile olsa gerek bacakları birbirine kavuşmayan kadınlar, aç, sefil ve şarhoş erkeklerle cinselliğin en iğrenç boyutuna şahit olduğumuz kitaplarından sonra bu kitap iyi geldi. Dünyaya kapılarını kapamış ve kendini küçük kızına adamış dul bir kadındır kahraman. Birkaç dost dışında herkese kapalıdır kapısı ve tek derdi hasta olan kızının iyileşmesi. Ve tabi ki hayatlarına sırf bu yüzden giren doktor ve onun her şeyi konuşan ama hiç bir şey söylemeyen geveze karısı. Hemen hemen tüm klasiklerde olduğu gibi başlangıcı zorluyor insanı özellikle uzun betimlemeler. Ancak aşk, ihanet, ihtiras, kıskançlık, hayal kırıklığı ve dramı bir romanın içine bu denli güzel yerleştirmek her zaman mümkün olmuyor. Burada olmuş. Beğenip beğenmemek göreceli elbet ama ben beğendim. Okunur yani...
Emile Zola
