Anthony Burgess okuyacağımı bilerek hali hazırda karışık zihnimi iyice bulandırmaya gönüllü olarak seçtiğim 'Bir elin sesi var' kitabı, umduğumun aksine birbirine aşık bir çifti anlatan, gayet kolay okunur bir kurgu olarak karşıma çıktı. Aslında yazarın tarzının tam tersiydi diyebilirim. Kitapta tek bir argo geçmediği gibi baş karakterler de küfre karşıydı. Gayet aklı başında, işinde gücünde bir çiftti. Burada belirtmek istiyorum, yanlış anlaşılmasın kitabın sıkıcı bir tarzı yok.
Kitabın anlatıcısı Janet kocası Howard ile evlenmesini, işten eve evden işe gitmelerini, kocasına olan aşkını, kıskanç ablasını anlatırken olay örgüsüne çekici bir hava katmayı başarıyor.
Abla eve bir kaç günlüğüne gelince işler biraz sıradanlıktan çıktı şükür. Ondan sonra da son sürat aktı. Karakterlerin ara sıra, uçuk kaçık tavırları olsa da, kitabın son kısımları yaklaşınca nihayet manyaklar sahneye çıktı. Yine de umduğum gibi olmadı; yani beynim akmadı, zihnim allak bullak olmadı. Çünkü bana Otomatik Portakal ve Doktor Hastalandı kitaplarını okuduktan sonra tam da bunlar olmuştu. 'Yahu ben ne okudum?' demiştim. Kısacası Bir Elin Sesi Var için ancak 'Burgess tarzına giriş kitabı' veya 'az doz Burgess almış gibi oluyorsunuz' diyebilirim.
Okunur mu? Okunur. Ama beklenti içine girmeden.
