Uzun bir önsöz ile başlıyoruz. Önsöz en az içerik kadar belki de daha önemli bilgiler barındırıyor. Kitabın amacının anlaşılması için önsözü sabırla okumak gerekli. Yazar 19. yüzyılın Fransa’sında düşüncelerinin sonuçlarından veya alacağı tepkilerden çekindiği için kitabı isimsiz yayınlamış. İdam kararını ve daha önemlisi idamın gösteriye dönüşmesini sert bir dille eleştirmiş. Ölüm cezası yerine suçluların iyileştirilmesini savunan Viktor Hugo bir yaşamın sonlanmasının sadece Tanrı’ya mahsus olduğunu her insanın yaşama hakkının olduğunu anlatmış. Katılmıyorum çünkü tecavüz ettikten sonra öldürülen çocuklar aklıma geliyor. Bu katiller iyileştirilemez ve onların asla yaşama hakları yok. Eleştirisini haklı bulduğum yerler dönemin hukuk sistemi ve siyaseti. Öyle ki idam cezası yoğunluğundan kendisine sıra gelmesi için aylarca bekleyen mahkumlar olması şaşılacak şey.
Adından anlaşılacağı üzere idam mahkumunun son günlerini kaleme aldığı sayfalardan oluşuyor kitap. Ben roman okurken etkilendiğim cümlenin altını çizerim, bu kitapta çizemedim çünkü her cümle içten, yürekten etkiledi. Mahkumun yaşadığı üzüntüyü, iç çatışmalarını, umutsuzluklarını anlatırken empati yaptığımda içimin daraldığını, ellerimin terlediğini hissettim. Duygu yoğunluğunu okuyucuya aktarmakta oldukça başarılı bir eser. Okudukça özgürlüğün, yaşamanın kıymetini anlıyorsunuz.
