"Korkma," diye mırıldandım.
"Biz birbirimize aitiz."
Kendi kelimelerimin doğruluğuyla ben de bir anda şaşkına dönmüştüm.
Bu an öyle kusursuz, öyle gerçekti ki, hakkında şüphe etmenin yolu yoktu. Kolları bana dolanmış, beni öyle sarmalamışken...
Vücudumdaki her hücrenin gerçekten canlı olduğunu hissedebiliyordum.
"Sonsuza kadar," diyerek onayladı beni.