Bu Son Olsun
Alev Gürsoy CiminBu Son Olsun Gönderileri
Bu Son Olsun kitaplarını, Bu Son Olsun sözleri ve alıntılarını, Bu Son Olsun yazarlarını, Bu Son Olsun yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"İnsan her zaman bedenen ölmez ki, ruhu ölür, kalbi ölür, gözleri ölür... Ölür de ölür... Ama öldürenler bilmez. Çünkü onları da bir başkaları öldürür, bu bir döngü... Şu sokaktaki insanların hepsi yürüyor, geziyor, yiyor, içiyor, ama yaşıyor mu? Bir kısmı belki ama hepsi asla... Çünkü yaşayandan çok ruhen ölenlerin toprağa burası..."
"Boşluklar vardır ve hiç dolmaz. İnsanlar boşluktadır. O boşluklar ölüm gibi bir şeydir. Yaşarsın ama hayattan keyif almazsın, boşluktur işte. Seni hayatta tutan hiçbir şey yoktur, olmaz. Gezdiğinden, yediğinden, içtiğinden mutlu olamazsın. İçinde hep bir sıkıntı vardır ve o hiç gitmez. Tıpkı şu an benim içimdeki o kocaman boşluk gibi... Ben kimim, neden varım, neyi yaşıyorum? Bilmiyorum ki... İşte bunların hiçbir anlamı yok. Herkes gördüğünü uyguluyor. Böyle gelmiş, böyle gidiyor. Kimsede kendini değiştirmiyor."
Sayfa 61Kitabı okudu
Biz kadınlar hep yaşamadan ölüyorduk.Dalımızdan koparılıyor ve körü körüne dolduruluyorduk…Kadın olmak suç muydu?Ya da kadın olduğumuz için biz mi suçluyduk?
Hayatım tek başıma yolculuktan ibaretti zaten ve her yolculuğum bir felaketti.
Herkes her yere sığarken,bırak dünyayı,kendi içime bile sığamıyordum.
Hayatın azgın dalgaları arasında yok olmamaya yemin etmiş bir ben vardı.Zaman zaman yeminimi bozuyor,sonra tekrar yeni yeminler ediyordum.Bitmek bilmeyen ve arkası kesilmeyen yeminler…Sonra bıkıyordum kendimden de dünyadan da…Bu hayata isyan mıydı?Hayır olamaz!Öyle değildi.Benim ne haddimeydi isyan etmek!O hakka bile sahip değildim.
Ne yürüdüğüm yollar eskisi gibiydi ne de içinden geçtiğim kalpler…Ne kadar da değişmişti evren!Bir ben kalmıştım dünyalara sığdıramadığım deli yüreğimle.Dünya gitgide haydutlaşıyordu sanki ya da ben dünyaya yabancılaşıyordum.Mecalim kalmamıştı artık.Direne direne yorulmuştum.Yorgun savaşçıydım ben.
Tünelin başı da sonu da karanlıktı. Hiç mi umudu olmazdı insanın? Hiç mi hak etmiyordum? Ne yapmıştım da evren beni böylesine büyük cezalarla imtihan ediyordu? Niye bütün umutları bu kadar hakkaniyetsiz, bu kadar adaletsiz dağıtmışlardı? Herkes her yere sığarken, bırak dünyayı, kendi içime bile sığamıyordum.
Koridorda yatan minik bedeni gördüğümde içimden bir şeyler koptuğunu, tüm bedenimin titrediğini hissettim. Yaşadığım duyguyu tam olarak tarif edemem ama rezilce bir acıydı bu. Anlayamacağım, anlatamayacağım cinstendi...
Hayatın azgın dalgaları arasında yok olmamaya yemin etmiş bir ben vardı. Zaman zaman yeminimi bozuyor, sonra tekrar yeni yeminler ediyordum. Bitmek bilmeyen ve ardı arkası kesilmeyen yeminler... Sonra bıkıyordum kendimden de dünyadan da... Bu, hayata isyan mıydı? Hayır, olamaz! Öyle değildi. Benim ne haddimeydi isyan etmek! O hakka bile sahip değildim.
Ne yürüdüğüm yollar eskisi gibiydi ne de içinden geçtiğim kalpler... Ne kadar da değişmişti evren! Bir ben kalmıştım dünyalara sığdıramadığım deli yüreğimle. Dünya gitgide haydutlaşıyordu sanki ya da ben dünyaya yabancılaşıyordum. Mecalim kalmamıştı artık. Direne direne yorulmuştum. Yorgun savaşçıydım ben.