Bütün Öyküleri
Yusuf AtılganEn Eski Bütün Öyküleri Gönderileri
En Eski Bütün Öyküleri kitaplarını, en eski Bütün Öyküleri sözleri ve alıntılarını, en eski Bütün Öyküleri yazarlarını, en eski Bütün Öyküleri yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
… babam okula verdi beni. Yıllarca sürdü bu. Hiç hoşlanmıyordum; arkadaşlarla itişip kakışmak, öğretmenleri dinlemek yüzünden elimde olmadan büyüyordum. Konuşmam yetmiyormuş gibi düşünmeye de başladım. En kötüsü buydu. Çoğu insanlar gibi düşünmeden konuşsaydım kimse bir şey demeyecekti; ama ben düşündüğümü söylemeye kalktım.
Ne var gözlerimde? Yapamam ki! Ellerini omuzlarıma beni sarsmak için koymamış mıydı? Neden çekmiyor? Alnımda incecik bir ter. Gözleri böyle yakın. Gök boncuklarım vardı benim. Avcuma alır bakardım. Böyle gömgök, pırıl pırıl. Parmaklarımı oynattım. Ellerim katı, kocaman. Şimdi ne yapacam ellerimi?
Sayfa 32Kitabı okudu
Sıkıştık mı yalnızlığımız daha koyulaşıyor.
Sayfa 68Kitabı okudu
Yatsam, hiç kalkmasam! Kalkıp düşmanlıklarla dolu bir güne başlamakta ne var?
"Kendini öldürenlerin yaşamayı aşırı sevenler olduğunu düşünürdüm."
Sayfa 74Kitabı okudu
Sağ elini saçlarından geçirip yanağına dayardı. Kimsenin göremediği, iki ucunda yalnız kaldığımız o kıldan ince köprüyü kurardık. "Biliyor musun, beni yokluğun eşiğinden sen çevirdin. Birbirimiz için varız biz." derdim. Kendimi ona gerekli yapmaya uğraşıyordum belki. Dünyada ötekilerin de oluşunu bağışlıyordum. Vapuru yapan işçiler, yüzdürenler, onu iskeleye bağlayan kırmızı burunlu adam, ekmeğimizi pişiren fırıncı, ağabeyim, herkes biz olalım diye vardılar.
İnsan kendine acır mı? Ben acıyorum.