Şu kadarından eminim ki, bir ateist Allah'ın var olabileceği ile ilgili ne kadar kaygı duyuyorsa, bir inanan da Allah'ın olmayabileceği ile ilgili bir o kadar kaygılı.
Insanı hayata bağlayan tel nasıl kopar?
"Dürüstlük, idareci için bir erdem değildir, görevin gereğidir," diye söze girdikten sonra, karşısındaki kadının böyle daha iyi anlayacağını düşünerek, "Hem din de dürüstlüğü öğütlemiyor mu?" diye sordu. Birden bakışları ciddileşmiş, üslubu sertleşmişti. Yanıt beklemeden devam etti: "İdareci işi gereği karar alır. Çoğu zaman da iktidarını korumak ya da alanını genişletmek adına yararlı olacağına inandığı kararın altını imzalar. Kimi zaman böyle olmaz: alınan kararın herkesin iyiliği için olduğu düşünülür ancak o kararlarla dahi insan vebal altında kalabilir. Ben küçücük bir aileyi ya da bir devlet dairesini idare ettiğim dönemlerde aldığım kararlardan ötürü pişmanlıklar yaşıyorsam, aldıkları kararlarla insanları savaşa gönderenler ya da yıllardır üzerinde yaşadıkları topraklardan ayırıp sürgün edenler geceleri nasıl uyuyorlar düşünmek gerekir. Nasıl emin olacaklar yaptıklarının doğruluğundan? İnsan, aldığı kararların etkisinin nerelere uzanacağını başlangıçta kestiremiyor. Kararlar o kadar tepede alınıyor ki, çok aşağılarda yaşayan insanlar üzerindeki etkilerini önceden kestirmek mümkün olamıyor. Fakat idareciler, en çok da devleti idare edenler, ister padişah olsun, ister kral, ister reisicumhur hep karar alıp dururlar, böylesi umum için daha faydalı diye düşünürler. Ama umumun farklı bir düşünme biçimi olabileceğini akıl etmezler. Eğer izledikleri yola eleştiri gelirse nankörlükle suçlarlar tebaalarını. Yöneten dürüst de olsa naif de olsa, gün gelir muhakkak zorbalık etmek zorunda kalır. Bu zorbalığı haklı kılması için de yaptıklarından memnun olan kesimin desteğini görmesi yeter. Bunlar ister azınlık olsun, ister çoğunluk fark etmez..."
"Neden hayallerimin bu denli uzağında oturuyorum?"
Hadi ben ruhun varlığından şüphedeyim ama madem ölülerin bizleri duyduğundan bu derece emin hemen herkes, aramızda oldukları zamanlarda sakladığımız şeyleri itiraf ederek neden üzüyoruz bu zavallıları? Onların bizi duyacağını ancak seslerini bize işittiremeyeceklerini bilerek girişilen bu iş, nasıl bir adaletsizlik ve bencilliktir?
Korint Körfezinde ki yataklardan birinde yatan bir kadın, odun ateşinin ışığında uyumakta olan aşığının profilini seyrediyor.
Adamın gölgesi duvara vuruyor.
Aşığı şu anda kadının yanında yatıyor ama gidecek. Şafak vakti şavaşa, ölüme gidecek. Duvardaki gölgesi, yolculuk arkadaşı da onunla birlikte gidecek ve onunla birlikte ölecek.
Şu anda henüz gece. Kadın korların içinden yarısı yanmış bir odun parçası alıyor ve duvara gölgenin konturlarını çiziyor.
Bu çizgiler gitmeyecek.
Kendisini kucaklamayacaklar, bunu biliyor. Ama en azından gitmeyecekler.
Merhaba arkadaşlar maraş katliamı ile ilgili kitap/kitaplar okumak, araştırmak isterim. Tavsiye edebileceğiniz yazarlar/kitaplar nelerdir?
Teşekkürler.
