benim Efendim ölümün Efendisidir. Hiçbir karşılık beklemeden onun geleceği Gün için hizmet ederim, yine sonsuz yaşam ümidinden emin, umutla hizmet ederim.
Ancak her öyküde aynı olan bir şey vardı. Başlarında yüzü Falme semalarında görünen bir adam vardı ve Yenidendoğan Ejder'in sancağı altında sürüyorlardı atlarını
“Doğumdan ölüme kadar,” dediler bir ağızdan şarkı söyler gibi, “Kan’a hizmet ederim.” Sonra da hançerleri kendi yüreklerine sapladılar. Neredeyse huzurlu bir ifadeyle, lordlarının karşısında eğilir gibi başlarını yere indirerek yıkıldılar."