Sırtında naylon makarna torbasından çantalar, dağ yolundan okula giden iki çocuk... Eve dönerken, yine bu yolu seçerler. birisi polis olur, diğeri suçlu. Ellerini taraklayarak, etten tabanca yaparlar. Gürgen ağaçlarının gölgesinde amansız bir kovalamaca başlar. Tabancalarından çıkan kurşun sesini ağızlarıyla yaparlar ve bu kurşunlar insan öldürmez.
İki çocukluk arkadaşı; Semih ve Nevzat. Biri sağcı, biri solcu. İkisi de gittikleri üniversiteden köylerine geçmişteki çocukluk anılarına sünger çekmiş olarak döndüler. Yine bir oyunun, kaçma kovalamacanın içindeydiler, sadece bu defa etten tabancalar değil soğuk metalden tabancalar vardı ellerinde.
Öncelikle Ahmet Karayün'ün okuduğum ilk kitabıydı ve dilini, anlatımını çok beğendim. Gayet akıcı bir dil kullanmış. Çok fazla karakter vardı ama buna rağmen kitapta hiç bir karışıklık yoktu. Gerçek bir hikayeden olması zaten daha da etkileyici kıldı benim için kitabı.
Ben 80lerin sonunda doğdum o yüzden 12 Eylül olaylarını ancak ya büyüklerimizden ya da film ve kitaplardan öğrendiklerimiz kadarıyla biliyorum ve ancak hayal edebiliyorum. Sadece kitaptaki bazı çatışma sahneleri bana fazla geldi. Çatışma anında birden kurşun yağmuruna tutulma ve adamın elinin giren kurşunlardan parçalanıp kopması gibi. Belki de bayan olduğum içindir bilemiyorum.
Kitapta beni en çok etkileyen ise son kısım; yani Aybüke'nin anlattığı kısım oldu.
