ölüleri yaşayanlar gömmeli, fakat burada yaşayan hiç kimse yok;hayatta olanlar uykuda geçiriyorlar ömürlerini.sen onlar için mutluluk yaratamazsın,kendi kederlerinin bile farkında değiller,üzülemiyorlar bile artık,çünkü çoktan tükenmişler."
"Ölüleri yaşayanlar gömmeli, fakat burada yaşayan hiç kimse yok; hayatta olanlar uykuda geçiriyorlar ömürlerini. Sen onlar için mutluluk yaratamazsın, kendi kederlerinin bile farkında değiller,üzülemiyorlar bile artık, çünkü çoktan tükenmişler.
"Kötü şeye ne diye alışsın insan?" dedi Çangatayev; mutluluğun herkese neden inanılmaz geldiğini, insanların birbirlerini neden yalnızca hüzünle cezbetmeye çalıştıklarını anlamıyordu.
Gülümsüyordu; kısa, alaycı bir oyun için yaratılmışa benzer bu dünyada her şey tuhafına gitmekteydi. Üstelik bu yapmacık oyun uzamış, ebedi bir hal almıştı ve artık kimse gülmek istemiyordu, kalmamıştı gülecek hal.
Aslında insanlar akıldan ya da hakikatten değil, sırf doğdukları için yaşarlar ve kalpleri, çarptığı müddetçe, çaresizliklerini işleyip parçalara böler, kendi de sabırla çalışmaktan cevherini yitirerek viran olur.
Ölüleri yaşayanlar gömmeli, fakat burada yaşayan hiç kimse yok; hayatta olanlar uykuda geçiriyorlar ömürlerini. Sen onlar için mutluluk yaratamazsın, kendi kederlerinin bile farkında değiller, üzülemiyorlar bile artık, çünkü çoktan tükenmişler.