Çulluk
Mahmut YesariÇulluk Gönderileri
Çulluk kitaplarını, Çulluk sözleri ve alıntılarını, Çulluk yazarlarını, Çulluk yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Kader mi, nasip mi, baht mı, talih mi, birçok isim verilen lakin hakikati, mahiyeti daima meçhul kalan amansız, insafsız kuvvet, insanın boynuna geçirdiği ilmiği yanılarak olsun çözüp bırakmıyor, bilakis boğup öldürünceye kadar çekip sürüyordu.
Sofya her zaman daha ağır, daha sakin konuşurdu. Bazen gözleri dalarak bir çorap şişini etine batırıp duruyordu. Onun aklından geçenleri söylemediği; hep hislerinden, düşüncelerinden uzak, çok uzak şeylerden bahsettiği apaşikârdı. Eğer kalbini, dimağını olduğu gibi açsaydı, şimdi gizlemek, saklamak isterken ifşa ettiği kadar açıkça, serbestçe anlatamaz, anlattıramazdı...
Göz ve kalp konuşmaya başladığı zaman neden lisanımız bize ihanet ediyor?.. Nasıl oluyor da büsbütün yabancı, uzak, ayrı hatta manasız, lüzumsuz kelimeler kalbimizin sırrını dökebiliyor?.. Nasıl oluyor da aynı kelimeler, hem bir vaka anlatıyor hem bir sırrı ifşa, bir hissi ifade, bir muammayı halledebiliyor?..
Bol güneş!.. Bol gıda!..
Gözleri tütün tozlarıyla, ciğerleri tütün tozlarıyla, derileri tütün tozlarıyla yanıp, zehirlenip çürürken güneşten ne mucize beklenebilirdi? Bu feri sönen gözlere; rengi, parlaklığı kaybolan derilere, bu hasta ciğerlere hayatı iade etmek için daha sihirli bir hava, daha mucizeli bir güneş lazımdı...
Bol güneş!.. Bol hava!..
Kuru, bayat ekmek için gençliğini, taravetini, sıhhatini, hülasa bütün hayati varlığını veren fakir insanlara bol gıda tavsiye etmek, mahrumiyet acılarına yeni bir elem katacak bir işkence değil miydi?..
Çocuk "Teşekkür ederim Hayri ağabey!" derken Hayri ürpermiş gibi gözlerini kırpıştıra kırpıştıra omuzlarını oynatmıştı. "Sen de öp bakayım Hayri ağabeyini!" deyişinde ne derin bir meraret, hasret ızdırabı, daüssıla acısı hissolunuyordu... Piçliği hayatta bir teselli gibi kabul etmiş gibi görünmesi ile masum bir ağızdan çıkan "ağabey" iltifatına bu kadar alakadar olması arasında öyle hazin bir yakınlık ve aynı zamanda öyle feci bir uzaklık vardı ki...
Dimağında , inandığı , iman ettiği bir tek şey vardı:Kendisi için yaşamak!
Sayfa 259Kitabı okudu
Fakat onda kaçıp kurtulmak için ne bir gayret, ne bir çarpınma, ne küçük bir çırpınış, hiçbir hareket yoktu... Helecanlı bir teslimiyet o kadar...
kararını vermişti, ölecekti, dönmeyecekti.
Eskiden her şeye omuz silken, kaygı tutmayan, kayıtsız adam, şimdi karanlık ruhlu bir bedbin oluvermişti... Bu, hayat değil, bir işkence, her gün acısı artan bir ıstıraptı.
bu sonsuz, ufuksuz karanlık yolun hiç bitmeyeceğini, ömrü oldukça uzayacağını zannediyordu.
Kader mi, nasip mi, baht mı, talih mi, bir çok isim verilen lakin hakikati, mahiyeti daima meçhul kalan amansız, insafsız kuvvet, insanın boynuna geçirdiği ilmiği, yanılarak olsun çözüp bırakmıyor bilakis boğup öldürünceye kadar çekip sürüyordu.
Fakat onda kaçıp kurtulmak için ne bir gayret, ne bir çarpınma, ne küçük bir çırpınış, hiçbir hareket yoktu... Helecanlı bir teslimiyet o kadar...