Prof. Dr. Süleyman Uludağ, tasavvuf dünyasına ait eserleri ile tanınıyor. Günümüz tasavvuf yazarları arasında önemli bir yere sahip ve alanın duayenlerinden biri olarak kabul ediliyor. Çalışmaları ile tasavvufu doğru anlatmayı ve tanıtmayı amaçlayan Uludağ, bu alanda onlarca eser kaleme almış.
“Cüneyd-i Bağdâdî” eserinde Uludağ, tasavvuf dünyasının ilklerinden ve önemli şahsiyetlerin biri olan Cüneyd-i Bağdâdî’yi anlatır. Cüneyd-i Bağdâdî, 830-910 yılları arasında yaşamış olup, tasavvufun ikinci nesil isimleri arasında yer alır. Tasavvufun muhtevasını anlatır, tasavvuf terimlerini açıklar ve tasavvufun nasıl daha doğru olarak yapılabileceğini izah eder.
Cüneyd-i Bağdâdî’nin çağdaşı Bâyezid-i Bistâmî tasavvufta sekr/cezbe yani sarhoş olma halini ön planda tutar. Cüneyd-i Bağdâdî ise tasavvufta sahv, yani ayık olma halini ön planda tutar. Cüneyd-i Bağdâdî için doğru tasavvuf, ilim ile birleştirilmiş ve Kuran ve hadis çizgisinden çıkmayan tasavvuftur. Bu anlayış Cüneyd-i Bağdâdî’nin, İbn Teymiyye gibi isimler tarafından takdir edilmesini sağlar. Cüneyd-i Bağdâdî, ilim ile birleştirilmemiş cezbeli tasavvufu tasvip etmez. Müritlerinden biri olan Hallâc-ı Mansûr’u bu sebeple dergâhından kovar.
Tasavvuf, doğru anlaşılması gereken, ilim ile birleştirilmesi elzem, Kuran ve sünnet çizgisinden çıkmaması zorunlu olan bir durumdur. Tasavvuf yaptığını zanneden bir kişi bu kriterlere mutlaka uymalıdır. Yoksa behemehâl ömrü boşa geçer…
