Rüzgâr olmadığını şimdi anlıyorum
Sessizlikte
Sanki birine tam benzetiyorken seni
Ama'lara tırmanırken
Kavaklar ince bir sazın sofrasında
insan zor hatırlıyor kendini.
Böyle olmalıydı
Kısa zamanlara yakışmalıydı aşk
Akşamın üzerinden geçerken
Dökülen kirpiğinin acısı
Sayıklamalar
Kısık sözcüklerle
Gitgide bir eve benziyorken sen.
Kendi içinde estin
Mevsim bir açlığa başladı
Aynı nedenle ağladı ağzına tutunan çocuk
Dilinin çukurunda uyudu uyanık kaldı
Bu yüzden sevdin eksik bir dişin yalnızlığını