İnsan bu dünyada otuz yıl yaşamışsa eğer ve benim gibi hep yalnız başına savaşmak zorunda kalmışsa, o zaman beklenmeyen olaylara karşı bağışıklık kazanıyor ve bunlar yüzünden çok sarsılmıyor… Yalnız insanlar hep alışıktır beklenmeyen olaylara.
İnsanları yanlış mı değerlendirmişti? Konuşmasına çok mu umut bağlamıştı? Konuştuğu süre boyunca gerçek yüzlerini saklamışlardı da, şimdi sıra harekete geldiğinde maskeler düşüyor muydu? Çevresindekiler ne biçim insanlardı!
Bu başıma gelenler eminim yalnızca benim başıma gelmiyor. Eğer öyle olsaydı benim için bu kadar da önemli olmazdı ama pek çok insan yaşadığım şeyleri bizzat yaşıyor. Dolayısıyla yalnızca kendi adıma değil, onların adına da burada bulunuyorum.