İnsan yaşlandıkça küçülür derlerdi de inanmazdım eskiden, doğruymuş. Ama küçülmüş bedenlerimizle hiç bir eve sığamayacağımızı söylememişti kimse.
Sığamıyoruz da, sığınıyoruz ancak işte!
"Keşke olmasaydı, yaşanmasaydı! " dediğim ama hemen ardından bugünkü kimliğimin oluşmasındaki katkısı nedeniyle 'İyi ki yaşandı! ' diye düşündüğüm bir yığın olay...
Sona yaklaşıldığı fark edilemeden mi ulaşılıyor sona? Gerçekten biteceği ne zaman, hangi aşamada hissediliyor? Sonun geldiği duygusunu insan ne zaman yakıştırıyor kendine?
Can Yayınları 2.Basım ~Yarım Kalmış Bir 'MR' ÖyküsüKitabı okudu