Dostoyevski... Okuyan da pişman, okumayan da.
Bu senelik hedeflerden birisi tamamlandı. Dostoyevski'nin büyük romanları okundu. Kitaplardaki az sayıdaki basım hatası ve Fransızca ve Latince olan bölümlerin nipnotta tercümesi verilmemiş olması üzücü ve hatta sonuncusu bayağı bir yorucuydu. İkide birde google a tercüme ettirmek okuma akışını bozdu.
Dostoyevski'nin eserlerinin hepsini okumak isteyenler için böylesi 'Büyük romanları bir arada' basımlar iyi oluyor. Biri bittiğinde diğerine hemen başlamasa da insan, elinin altında olması rahatlatıcı ve hepsini aynı basım ve tercüme kalitesinde okumanızı sağlıyor. Dostoyevski kesinlikle okunması ve dolayısıyla tanınması gereken bir yazar ama kesknlikle genç yaşta ve okuma acemisi olarak okunmamalı. Yüksek seviyede bir okur ve demlenmiş bir ruha sahip olunmalı.
Eserler hakkında tek tek yazmak istemiyorum, her herde yeterince ve uzun uzun incelemeler var.
Ama şunu söylemeden edemeyeceğim. Son büyük romanı Karamazof kardeşleri de okurken, biraz hayret ettim. Birşey dikkatimi çekti çünkü. Yanılmıyorsam her romanında epilepsi hastası birisi var, birçok romanında aynı karakterler çıkıyor karşımıza: hiç yalan söylemeyen, herkes tarafından sevilen saf ve temiz bir delikanlı, haylaz, soytarı ve paragöz bir adam, gururlu ve fedakar güzel genç kadın ve tabiki bir de kumarbaz adam en başta. Sürekli aynı karakterlerle farklı hikayeler yazmış olması yazarlığına ve hayal gücüne biraz gölge düşürüyor, bilhassa onlarca karakteri hikayelerine boca eden bir Balzac ile kıyaslayınca.
İçimde kalmasın dedim. Okuyun ve tavsiye edin.
Ve kitapla kalın...
