“.. ne zaman fazla kıymetli sayılamayacak şeyler zamanımın büyük kısmını işgal etmeye başlasa,inzivaya çekilirim ,tıpkı yorgun sürülerin yaptığı gibi hızla eve dönerim.Yaşamımı kendi duvarlarımın içine hapsetmeye karar veririm:’Böylesi bir kayıp karşılığında dişe dokunur bir şey vermeyecek kimse’ derim , ‘benden bir günümü bile çalmasın ;zihnim kendi kendisine sabitlensin,kendi kendini yetiştirsin,kendini dışarıdaki şeylerle,başkalarının onayına muhtaç hiçbir şeyle meşgul etmesin;halkı ya da tek tek insanları ilgilendiren her şeyden uzak bir sakinliği sevsin’.”