Dün, ah! Bu sonuncuydu,
Sonra söndü ışığım, ateşim,
Bana zevk veren her şaka
Şimdi suç gibi ağır ve kıymetli.
Bizi yeniden birleştirmeyi
İstemeyen Tanrı
Bana güneş, ay ve dünya veriyor,
Ağlamak için yalnızca fırsat.
Hiçbir şeyim yoktu ama sahiptim çok şeye: Gerçeğin dürtüsüne ve yalanın zevkine! Getir dizginlenmemiş o güdüleri, derin, acı dolu mutluluğu, nefretin gücünü, aşkın kudretini
“Nefes alıp vermede iki rahmet vardır
Havayı içine çekmek ve sonra boşaltmak
Birisi insanı daraltır öteki ferahlatır;
Böylesine harikulâde bir karışımdır hayat.”
[J. W. von Goethe / Doğu-Batı Divanı]