Herkes gibi beni de kendime benzettiğim, hislerini kendi duygularımla özdeşleştirebildiğim karakterler daha çok etkiler. Böyle kendime yakın gördüğüm bir karakter yoksa da beni kitaba bağlayabilecek diğer şey sağlam, güçlü bir hikayedir. İşte kitabı beğenmememin temel iki sebebi bunlardır: Aramızda ortak nokta bulmanın güç olduğu bir karakter ve bu karakterin hiç de keyif verici ve ilgi çekici olmayan hikayesi. Galiba bir çırpıda ve neredeyse 'hadi bitsin artık' hisleriyle okuduğum bu kitabı yarıda bırakmayışımın tek sebebi Thomas Mann'ın sürükleyici ve okuru sıkmayan anlatımı.
Kitap, ailesinin konumu ve babasının pek de gurur verici olmayan işleri yüzünden sosyal statü ve dolayısıyla da para bakımından zayıf durumdaki Felix Krull'un dünyada hemen herkesin sahip olmak isteyeceği bir dış görünüşü ve elini attığı her işte kendini gösteren şaşmaz kabiliyeti sayesinde -ve tabii ki dolandırıcılık ve hırsızlıklarının yardımıyla- kendince asıl hak ettiği mertebelere yükseliş hikayesini anlatıyor. Dikkat çeken kısım ise kahramanın yıllar sonra bile hırsızlıklarından ve haksız kazançlarından hiçbir pişmanlık duymaması ve aklının fikrinin kendi güzelliğinde, şöhretinde olmasıdır. Yani kitabın başlığı sebebiyle öyle ahım şahım itiraflar beklenmemelidir.
Kitabı okurken belki de dünyadaki tüm güzelliklere sahip olan Felix Krull'u ahlak, namus, dürüstlükten yana sıfırlarda olduğu için sevebilmek, ona yakınlık duyabilmek elimden gelmedi.
