Öne Çıkan Ejder Kehaneti Gönderileri
Öne Çıkan Ejder Kehaneti kitaplarını, öne çıkan Ejder Kehaneti sözleri ve alıntılarını, öne çıkan Ejder Kehaneti yazarlarını, öne çıkan Ejder Kehaneti yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Ejderler kolay kolay ağlamazdı ve Clay de Kestrel kelimeleriyle ya da pençeleriyle ona çok fazla acı vermiş olmasına rağmen hayatı boyunca hiç gözyaşı dökmemişti. Ama şimdi birdenbire, Asha yaşamış olsaydı hayatlarının nasıl olabileceği gözünün önüne geldi. Onlara dağın altında bakan ejderlerden biri olabilirdi. O kibar, sevecen, idealist ve iyimserdi. Onları kehanete ve kendilerine inandıracak bir gardiyan. Kestrel’in acımasızlığını dengeleyen biri.
Clay, yumurtasını getiren Asha’yı hiç düşünmemişti ama ölmüş olduğu için ve onunla hiç tanışamadığı için şimdi üzüntüden göğsü acıyordu.
Clay çok yorgundu. Fjord’la olan savaşından beri çok fazla uyuyamamıştı. Zemine kıvrıldı ve diğer ikisi de üzerine yattılar. Tıpkı eskiden uyudukları gibi, bir ejder yığını şeklinde... Tabii bu, Kestrel uyku mağaraları ve yatak olarak taş düzlükler kullanmaları konusunda ısrar etmeden önceydi.
Diğer ikisinin sıcaklığı ve ağırlığı tam Clay’in ihtiyacı olan şeydi. Ertesi sabah olacaklardan korkmasına, Peril’e güvenmekten dolayı duyduğu suçluluğa ve ihaneti nedeniyle üzülmüş olmasına rağmen hemen uykuya daldı. Ve bir tane bile kâbus görmedi.
Clay hızla kafasını çevirdi ve balkona baktı. Glory birden ayçiçeği sarısı ve kobalt mavisi renginde parlayarak şahlandı. Bağlı olduğu ince zincirleri kopardı ve ağaçtan kurtuldu. Ağzı bir yılanınki gibi tamamen açıktı. Tısladı ve en uzun iki dişinden siyah sıvı çıktı.
Burn, Kraliçe Scarlet’i Glory’nin önüne itti ve gökyüzüne doğru havalandı. Glory’nin zehri Scarlet’in yüzüne gelmişti.
GökKanat kraliçesi bağırmaya başladı.
Stadyum karıştı. Bütün ejderler birbirlerini ezerek ve
vahşice saldırarak biran evvel Glory ve bağıran kraliçeden
kaçmaya çalışıyordu.
Clay onu rahatlatmak istedi ama o da endişeliydi. Gözlerini kapattı ve yüzünü doğan güneşe çevirdi. Güneşin sıcaklığı pullarının arasına giriyordu. Nihayet kemikleri ısınmıştı.
“Kendini görmelisin,” dedi Tsunami mağaranın içinden. “Resmen parlıyorsun. ÇamurKanatların bu kadar renkli olduğunu bilmiyordum.”
Clay gözlerini açtı ve vücuduna baktı. Kendini hep kahverengi sanmıştı - soluk kahverengi pullar, sıradan kahverengi pençeler, burnundan kuyruğuna bataklık çamuru rengi. Ama şimdi, ilk kez güneş ışığına çıktığında pullarının arasındaki ve arkasındaki altın ve kehribar rengi parıltıları görebiliyordu. Kahverengiler bile daha çeşitli ve koyu görünüyordu
Leziz şişman inekler
Clay, kanatlarının mağara kadar geniş olmasını diledi. Böylece arkadaşlarını Morrowseer’dan saklayabilirdi. Pençelerinin de dikitler kadar büyük ve kaya kadar sivri olmasını diledi. Cesur olacak kadar büyük ve büyük olacak kadar cesur olabilmeyi diledi. O ana kadar hiçbir şeyi, arkadaşlarını bu uzun boylu, öfkeli, onları küçümseyen ve çok tehlikeli ejderden korumak kadar çok istememişti.
Bunları düşünürken Morrowseer’ın aklını okumuyor olmasını diledi, inekleri düşün, inekleri düşün. Leziz şişman inekleri düşün.
“Pekâlâ.” Peril döndü ve Kestrel’e baktı. Vermilion kalabalığı dağıttı ve ejderler heyecanla arenadan çıkarken birbirlerine baktılar. Kalabalığın çoğu gittiğinde, Kestrel ağzındaki zincirleri gösterdi. Peril’le konuşmak istiyordu.
Muhafızlardan biri giderken, “Hayır,” dedi Peril. Kestrel’in gözlerine baktı. “Kardeşimi öldürdün. Beni burada bıraktın. Ve arkadaşımın ölümü senin suçun. Senin ölmeni istemiyor olabilirim ama seni tanımak istemiyorum.”
Sen Deniz Krallığı’nın kayıp varisisin.”
Tsunami göğsünü kabarttı. “Ben mi? Gerçekten mi?”
“Aman Tanrım! Tsunami! Bir gün DenizKanatlar’ın kraliçesi olabilirsin!” diye bağırdı Sunny.
Tsunami sırıttı. “Çok harika olmaz mı? Hep çok iyi bir kraliçe olacağımı düşünmüşümdür.”
Yazııııık
Fakat bütün ejderler ne kadar umursamıyormuş gibi görünse de Glory’nin bundan nefret ettiğini bilirlerdi. Ayrıca bu gerçekten haksızlıktı. Tanıdıkları tek YağmurKanat Glory idi ve o herkesten daha çok çalışırdı.
“Yakışıklı bir aptalsın,”
Peril’i takip ederlerken Tsunami Clay’e, “Onu sinirlendirmeyi bırak,” diye tısladı. Clay, “Ben mi?” dedi. Çok şaşırmıştı. “Ne yaptım ki?” “Yakışıklı bir aptalsın,” dedi şefkatle. “Daha sonra sana söylerim.”
Bu hiçbir şeyi aydınlığa kavuşturmadı.
Clay, “Neden bahsediyoruz?” diye sordu.
Bir pençesiyle Clay’i dürten Tsunami, “Senden bahsediyoruz, seni büyük ahmak,” dedi. “Ve senin işe yaramaz, kötü niyetli kız arkadaşından.”
“Ben... Kim?” dedi Clay.
Starflight, “Peril,” dedi. “