"Andolsun, insanı biz yarattık ve nefsinin ona verdiği vesveseyi de biz biliriz. Çünkü biz, ona şah damarından daha yakınız." *
İnsan; eksik, yalnız, kul, âciz, günaha meyilli çünkü nefsi var. Ama eşrefi mahlukat olarak yaratılmış. Ne kadar büyük yanlışa düşmüş olursa olsun, ne kadar günahın içinde debelenirse debelensin, ellerini samimiyetle açtığında ve tövbesinde ısrarlı olduğu sürece rahmeti büyük Allah, kulunu geri çevirmiyor. Ayeti ile de bize ne kadar yakın olduğunu gösteriyor.
Her insan acizliğini, eksikliğini, günahkar olduğunu, yanlışa düştüğünü kolaylıkla dile getiremez. Nefsi vardır çünkü. Bahaneler bulur hatalarına. Bazen bazı istisna isimler çıkar birçoğumuzun dillendiremediklerini bir şiirle anlatır. O esnada şiir, âdeta bir duaya bir tövbeye dönüşür. İşte bunu o eşsiz kalemiyle sağlığında yapmış kıymetli bir isim var: Mevlâna İdris
İtiraf, dua, tövbe ve umut kokan dizeler.
Asırlar geçse de etkisi geçmeyecek dizeler.
Ellerimizin Büyük Boşluğu ile yalvarıyoruz. Nasıl yakarmıştı Mevlâna İdris kulun sana:
"Sevdiklerin aşkına sevenlerin aşkına
İnşirah inşirah inşirah
Âyetin değil miyiz senin Yâ Allah!"
Rahmet olsun. Bir Fatiha!
*Kaf Suresi/16
