Uzun soluklu kitapları genelde kısa olanlardan daha çok beğenirim. Hatta bazen yüz sayfalık bir kitap bir hafta elimde sürünürken, onun altı katı kalınlıkta bir kitabı sadece iki günde soluksuz bitirebilirim.
“Empati” bu dengeyi bozanlardan biri oldu bir nebze. Günlük yaşantımın yoğunluğu ve kitap okuyabilme sürelerim arasındaki negatif korelasyona baktığımda, yaklaşık bir hafta bu sayfa sayısı için belki iyi bir süre ama beni sürükleyen yine bendim kalemden ziyade.
Biraz daha ayrıntıya inelim.
Merak uyandırıcı bir olay örgüsü ve ilginç bir konusu var kitabın. Ama biraz fazla dağınık bir anlatım söz konusu. Tarihlerde çok fazla ileri gidiş, geri geliş olması ve bunun mütemadiyen olması fazla kafa karıştırıcı. Karakterlerin fazlalığı da ona keza. Bunlar okumalarımda beni rahatsız eden unsurlardır, belki de benlik bir durum bu hoşnutsuzluk bilemiyorum. Ateizmi empoze etmeye çalıştığını düşündüğüm kısımlar var ki hele oraları ciddiye bile almıyorum.
Şunu da söylemek bir boyun borcudur ki kitap tam bir zeka ürünü, yazarın birçok bilimsel konuda geniş bilgi birikimi olduğunu bağıran bir eser. Bunlara kabulümüz koşulsuz.
Ama ağır, oldukça ağır bir kitap bilesiniz. Kolay kolay okunabilecek bir kitap asla değil. Kitap okuma alışkanlığı kazanma süreci için kesinlikle uygun değil, ileri seviyedeki okurlar için ancak belki tavsiye edilebilir. Ki o grupta bile kitap okumaktan kısa süreli uzaklaşma, kitap sayfası görme isteğinde azalma, eline kitap almaya yönelik olumsuz tepki oluşumu gibi yan etkiler baş gösterebilir. Benden söylemesi.
