İlk şiirleri lisede okul dergisinde basılmıştı Hüdayi Can’ın. Elinizdeki kitapta, geçen yüzyılın sonlarında yazılmış bazı şiirler de var. Çoğu şiir bu asrın ilk on yılında yazılmış. Günler demiş şair, yıllar demiş… Sonra yollar demiş çokça. “Yollara Kaside” dense de olurdu kitabın adına, “Yollar el etmese…” dense de.
Sonra anne şiirleri; anneye mektup, anneye mısralardan taç ve ne yazık anneye ağıt…
İlk şiirlere, gençliğe bakış arada. Kitaptaki en eski şiir 1989 yılında yazılmış “Hüve’l-Bâki”. Kitabın çoğunu son yıllarda yazılan şiirler oluşturuyor. Geçmişe bakış, geçip giden günler, Mesnevi sayfalarına düşülen derkenarlar… Bunlar daha çok 2018, 2019 yıllarına ait. Demek bu küçük kitaba otuz yıllık zaman dilimine düşülen bazı notlar sığdırılmış da diyebiliriz.
…
Bu eller benim mi, bu ses benim mi?
Bu ben miyim, evinde tedirgin?...
Gözlerim içime dikilmiş hoşnutsuz,
Tırnaklarım etime mi uzar, saçım beynime mi?
Bu ten benim mi, bu beden... iğneli fıçı...
Bir gün alır başımı giderim bu bedenden... yol olsun...
Ben evimde misafir...
Bedenimde.
