Onu unutmak, hayatının en candan bir mutluluk dönemini unutmak, yaşamamış olmak, en mutlu günlerini acıyla hatırlamamak değil miydi? Halbuki bu, nasıl mutluluk olurdu?
Her gün asıl mutluluk gelecek gibi bir özdeyişle ertesi günleri beklerken, onlar sonsuz uzayıp gidiyor; acı verici hayal kırıklıklarından, elemlerden başka bir şey ele geçmediğini görmekten doğan karanlıklar onu da yıkıp harap ediyordu.
Size bir saray yaşamı sunamam. Fakat birbirini sevdikten sonra neyin önemi kalır diyordum... Aşk her şeyi unutturur diye düşünüyordum... Beni, gerçekten seviyorsunuz sanıyordum!