Biz insanlar hiçbir zaman kendi kendimize yetmeyiz. Kendimizi aşmaya zorlariz kendimizi ve aynı zamanda hiçliğimizin içinde bizi bize saydamlastiran Tanrı bilincimizin derinliğiyle gelişiriz.
Sevgi nefretin karşisinda durur. Sevgi var olmaya, nefret var olmamaya zorlar. Sevgi aşkin olandan çözülerek bencil noktaya batar. Sevgi dünyada sesiz bir kurma olarak etkindir, kin sesli. Sevgi varolustaki varliği söndürür , nefret bizzat varoluşu imha eder.
Seneca, Boethios, Bruno zayifliklariyla, başarısızlıklarıyla, tıpkı bizim gibi insanlardır. Önce kendilerini kazandılar. Bundan dolayı gerçek yol göstericilerdir.