Yazara göre; insanî varoluşumuzun dayanağı olan ve hakikatle irtibatımızın temelinde yer alan felsefe, bugün büyük bir karartmayla karşı karşıyadır. Bundandır ki görüntünün egemenliği hakikati kolayca örtebilmekte, ona yönelik olması gereken mutlak güveni yaralamakta ve yok etmektedir. Bütüncül bir varlık idraki olarak felsefe ile aramızdaki mesafe açıldıkça varolanı anlamakta ve kavramsallaştırmakta devasa bir boşluğa düşülmektedir. Böyle bir süreçte felsefeyi belki de hiç olmadığı kadar önemli bir görev beklemekteyse de onun anlamının bulanıklaştırıldığı, egemen kültür ve ideolojilerin baskısıyla büyük bir çarpıtılmaya maruz bırakıldığı görülmektedir. İnsanın özünden fışkıran felsefe bir hakikat araştırması, bilgece bir hayatın esası olmaktan çıkarılıp araçsallaştırılmakta ve nihayetinde bir metaa dönüştürülmektedir. Bu durumda yitirilen sadece felsefe olmamakta, insanî özümüz ve varoluşumuz büyük bir tehdide maruz kalmaktadır.
Felsefe olarak felsefenin temel niteliklerinden biri, sürekliliği yanında sürekli oluş halinde bulunmasıdır. Şüphesiz böyle bir sürekliliğin sağlanmasında ve zenginleşmesinde, felsefî metinler arasındaki geçişliliğin önemli bir yeri vardır. Bu çerçevede elinizdeki metinde de bu geçişliliğin izlerini görmek pekâlâ mümkündür. Yine bu eserde, her hangi bir dönem, felsefî akım ya da filozof ayırımı yapmaksızın felsefe üzerine ortaya konulmuş felsefî teorilerle çok yönlü bir ilişki içerisine girilmiş olduğunu belirtmek gerekir. Dolayısıyla elinizdeki metin esasen bir iddia ile ortaya çıkmakla birlikte verili olana bir itiraz ve cevap olarak da okunabilir.
