Fransız Teğmenin Kadını
John FowlesEn Eski Fransız Teğmenin Kadını Gönderileri
En Eski Fransız Teğmenin Kadını kitaplarını, en eski Fransız Teğmenin Kadını sözleri ve alıntılarını, en eski Fransız Teğmenin Kadını yazarlarını, en eski Fransız Teğmenin Kadını yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Çağımızın sözde en büyük tasası zaman kıtlığıdır: Toplumlarımızdaki zeka ve paranın son derece büyük bir bölümünü işleri daha iyi yapmak için harcamamızın nedeni, bilime ve bilgeliğe karşı duyduğumuz çıkar tanımaz sevgi değil, budur; insanoğlunun nihai amacı mükemmel bir insanlığa değil de şimşek olup çakmaya, ışık hızına ulaşmaktır adeta...Mesele insanın yapmak istediği her şeyi sahip olduğu zamana sığdırması değil, önünde uzanan uçsuz bucaksız boş zaman revaklarını yaptığı işi uzatarak doldurmasıydı.
Alçak gönüllülük kimsenin bilmediği bir erdem, edep ne demek bilen yok; yatakların olabildiğince dip dibe serildiği küçücük bir odada, baba, anne, genç erkekler, delikanlılar, yetişkin ve yetişmekte olan kızlar - iki bazen üç kuşak- karmakarışık yatıyorlar; her türlü tuvalet işi ve doğal ihtiyaçlar, giyinmeler, soyunmalar, doğumlar, ölümler herkesin gözleri önünde meydana geliyor, her yere şehvet atmosferi sinmiş ve insan doğası domuzdan beter bir düzeye indirgenmiş....Ensest çok sıradan bir olay.
On dokuzuncu yüzyılda bir çiftlik işçisinin hayatı şimdikinden çok farklıydı. Mesela, Dorset köylüleri arasında, evlilik öncesi gebelik son derece normaldi ve hamilelik kesinleşmeden evlilik gerçekleşmezdi... Bunun sebebi işçilere ödenen düşük ücretler ve ailede mümkün olduğunca fazla kişinin çalışmasına duyulan ihtiyaçtı.
Seni ne zaman görsem sesim kesiliyor, dilim tutuluyor, ince bir alev tüm gövdemi dolaşıyor, içimden fışkıran bir kükreme ve karanlık kulaklarımı gözlerimi dağlıyor.
Çok sayıda insanı, daha onlara yürütmeyi öğretmeden koşturmakla mutlu edemezsiniz.
Sanki bu yüzü her görüşünden sonra üzerinde yarattığı etkiye inanamıyor ve yeniden görmek zorunda hissediyordu kendini. Yüz, onu aynı anda hem sarmalıyor hem de dışlıyordu; düşte görülen birisi gibi hem kıpırdamadan duruyor hem de durmadan uzaklaşıyordu.
Bu kültürel devrimin bilinçli amaçlarının, zalimliklerinin ve başarısızlıklarının ne olduğu önemli değil; Rönesans özünde uygarlığın en sert kışlarından birinin yeşil bir bahara çıkmasaydı sadece. Zincirlerin, engellerin, sınırların sonuydu. Tek bir şey üzerine kurulmuştu: Var olan, güzeldir.