Yoğun bakımda ölmek üzere olan bir kadının çoğunluğunu aşk hayatının oluşturduğu yaşam hikayesi...
Dili biraz şiirsel olmakla beraber yalın, günlük hayatın kelimelerini kullandığı için akıcı idi. Cümlelerde yer yer yazım be noktalama hatası, cümle düşüklüğü olmasa daha iyi olabilirdi.
Anlatıma bir esrarengizlik hakim olduğu için çoğunluğa kitabın tamamı sürükleyici gelse de bana sadece son çeyrek sürükleyici geldi; o da aşktan sıyrılıp hafif bir polisiye moduna girdiği için.
Çocukluk aşkının yaşadıkları yerden taşınıp aradan geçen hayli uzun zaman sonunda evli olmasına rağmen bayan karakterin hayatına yeniden girmesini anlatmış bir bölümünde. Diğer bölümde adam boşanıyor ancak bu sefer bazı sebeplerden kadın başkasıyla evleniyor. İşte burayı okuyunca bende bir irrite durumu oldu.
Aşklarının büyüklüğü bahanesi ile kadın karakter kendisi bekarken evli bir adamla birlikte oluyor, aşk yaşıyor. Ancak kendi evliyken çocuğuna ve eşine haksızlık olmasın diye bu birlikteliği istemiyor. E hani aşkınız büyüktü? Senin eşine ve çocuğuna haksızlık oluyor da adamın eşine ve çocuklarına olmuyor mu?
Demek ki neymiş? Aşkım büyüklüğü falan hikayeymiş... Sadece bencillik hükümmüş.
Satır arasında öğrendiğim bir şey var mı? Yok Tavsiye eder miyim? Öylesine bir okuma yapmak isterseniz, okuyun. Aksi halde zaman kaybı olacaktır.
