Salih Birsel'in çevirisi ile okudum. Max Jacob'un şiirleriyle yeni tanıştım. Kendisi 19. yüzyılın sonlarında doğmuş, yaşamının büyük kısmını 20.yüzyılda geçirmiş Fransız şairdir. Aynı zamanda Pıcasso'nun arkadaşıdır. Bu kitap Max Jacob'un genç bir şaire öğütlerinden, mektuplarından ve şiirlerinden oluşuyor. Bana en keyif veren kısmı öğütleriydi. Birçok öğüdünün altını çizdim ve burada alıntıladım. Kendisi ile çeliştiği çok nokta var. Otuz dokuzuncu sayfada ıvır zıvır okumayın derken kırk dokuzuncu sayfada "onlardan daha iyisini yapabilmek için en kötü romanları bile incelemek faydalıdır" diyor Öğütler kısmında sözcüklerden çok bahsetmiş. Yeni sözcük öğrenmenin, öğrenilen sözcüğün kullanımının öneminden vs... Hatta kendisi kafasından sözcük uydurduğunu bile söylüyor. Nitekim bu dediğini son sayfalarda ki şiirlerini okurken gördüm. Şairin kendisini etkilere açık bırakması gerektiğini savunuyor. Bu savı çok yerinde buldum. Beğendiğim bir kitaptı. Şairi okumaya devam edeceğim.