Giacometti'nin Atölyesi
Jean GenetGiacometti'nin Atölyesi Gönderileri
Giacometti'nin Atölyesi kitaplarını, Giacometti'nin Atölyesi sözleri ve alıntılarını, Giacometti'nin Atölyesi yazarlarını, Giacometti'nin Atölyesi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"Ben yalnızım" diyor sanki her nesne; "demek ki, karşısında hiçbir şey yapamayacağınız bir zorunluluğa kapılmışım. Eğer kendimden başka hiçbir şey olmazsam, yıkılmaz olurum. Ne isem o ve sakınımsız olduğuma göre, yalnızlığım, yalnızlığınızı tanıyor."
Sayfa 76Kitabı okudu
Ne kadar saygı duyuyor nesnelere. Her nesnenin kendine has bir güzelliği var; çünkü her nesne, kendisi olma edimi içinde, "yalnız"; her nesnenin içinde, yeri doldurulamayacak bir şey var.
Sayfa 74Kitabı okudu
Giacometti, çağdaşları için çalışmıyor, ne de gelecek kuşaklar için: Ölüleri nihayet kandırabilen heykeller yapıyor o.
Sayfa 72Kitabı okudu
Atölyeden sokağa çıktığımda, işte asıl o zaman, etrafımda hiçbirşey gerçek değil artık. Söylesem mi acaba? Bu atölyede, bir adam usulca ölüyor, tükeniyor, ve gözümüzün önünde, başkalaşıma uğrayarak tanrıçalara dönüşüyor.
Sayfa 71Kitabı okudu
Giacometti, elinden gelse, kendini un ufak edip toza dönüşecek; kim bilir ne kadar mutlu olur o zaman!
Sayfa 67Kitabı okudu
Hepsi de çok güzel kişiler, gene de bana kalırsa, bu heykellerdeki hüzünle yalnızlık, ansızın çıplak kalan şekilsiz bir adamın, -şekilsizliğinin gözler önüne serildiğini anlar anlamaz, yalnızlık ve zaferini göstermek için- bu şekilsizliği dünyaya takdim edişindeki hüzünle yalnızlığı andırıyor.
Sayfa 60Kitabı okudu
Giacometti'nin, bir kere, tek bir kere olsun, bir insan ya da nesneye küçümseyici bir bakış fırlattığını sanmıyorum. Herkes en değerli yalnızlığı içinde görünüyor olmalı ona.
Sayfa 60Kitabı okudu
Asla yanılmayan, ancak sürekli yolunu kaybeden bir adam. Hep daha derine dalıyordu, akıl almaz, çıkışsız yerlere.
Sayfa 52Kitabı okudu
Her heykel, öylesine uzak ve yoğun bir gecede, geriler, -ya da ilerler- gibi ki, ölümle bir oluyor.
Sayfa 51Kitabı okudu
Desenleri. Sadece çelik uçlu kalem ya da kara kalemle çiziyor, - kâğıt, çoğu zaman deliniyor, yırtılıyor. Eğrileri sert; kof ya da yumuşak değil. Bana kalırsa, Giacometti için, her çizgi bir insan demek: Çizgiye teke tek davranıyor.
Sayfa 46Kitabı okudu
Bir gün, Sartre'la öğle yemeği yerken, Giacometti'nin heykelleri konusunda dilime doladığım, "Bronz kazanmış" lafını bir de ona tekrarlıyorum.
"En hoşuna gidecek şeyi söylemişsiniz," diyor Sartre. "En büyük hayali, yapıtının arkasından tamamen silinmektir. Eğer bronz kendiliğinden şekillenmiş olsaydı, daha da memnun olurdu."
Sayfa 45Kitabı okudu
Giacometti'nin en güzel heykelini, -üç yıl öncesinden bahsediyorum- masanın altında buldum, sigara izmaritimi yerden almak için eğildiğimde. Toz içindeydi; Giacometti saklıyordu heykeli, sakar bir misafır ayağıyla çarpıp çatlatır diye...
O.- Eğer heykel gerçekten güçlüyse, kendini gösterir, ben saklasam bile.
Sayfa 43Kitabı okudu
Nesneyi yalıtma yetisi, onu, kendine özgü, yalnız kendi anlamlarının hücumuna uğratma yetisi, ancak seyreden kişinin tarihsel olarak ortadan silinmesiyle mümkün. Seyreden kişinin her çeşit tarihten kurtulmak için olağanüstü çaba göstermesi gerek; ki sonsuz bir şimdiye dönüşmesin, geçmişten geleceğe baş döndürücü ve kesintisiz bir devinmeye dönüşüp bir uçtan ötekine, durmak bilmeden gidip gelebilsin.
Sayfa 42Kitabı okudu
Giacometti'nin çizdiği yüzler, sanki olanca hayatı o derece biriktirmişler ki, yaşayacak tek bir saniyeleri bile kalmamış, yapacak tek bir hareketleri bile yok ve (ölmüş oldukları için değil) en sonunda ölümle tanışmışlar, çünkü içlerinde, sıkışmış, haddinden fazla dirim var.
Sayfa 41Kitabı okudu
Giacometti, bana, vaktiyle bir heykel yapıp gömmeyi düşündüğünü söylüyor. (Hemen toprağı bol olsun diye geçiyor insanın aklından.) Hayır, günün birinde bulunsun diye değil, ya da bulunsun diye, çok daha sonra, Giacometti'nin kendisi, hatta ismi bile unutulduktan sonra.
Heykeli gömmekle ölülere mi sunmuş oluyordu onu?
Sayfa 37Kitabı okudu