Kıyaslama ile ilerlediğim bir kitap. Bir tarafta sonsuz sevgi ile büyürken aç olduğunu bile unutan Dickon, diğer tarafta bir sürü hizmetçilerle büyüyen fakat sevgisizlikten, mutsuzluktan hep hastaymış gibi hisseden Colin ve Mary...
Açıkçası Mary ve kitapla ilgili düşüncelerim, devamı hakkındaki fikirlerim daha farklıydı. Kitabı memnuniyetsiz bir tavırla okumaya devam ederken farkettim ki alışılmış hikayelerin ve karakterlerin biraz da olsa dışında ilerleyen hikayede buldum kendimi. iyi ki devam etmişim diyelim. Ara Ara çocuk kitabı okuyorum hissi geliyor okurken, oldukça basit bir şekilde yazılmış.
Ama gizli bahçenin de, yüz kapılı köşkü biraz daha içsel olarak yorumladığınız da olay farklılaşıyor.
Yazdıklarımdan da anlaşıldığı üzere kitabı beğenip beğenmediğimi anlamadım henüz. Karışık bir kafayla kapatıp rafa koydum kitabımı:)
Ama kitaptan çıkardığım ders, aldığım not, ya da beni silkeleyen durum çok güzel. Sevgi varsa, olduğun yerde dinleniyorsan, dışlanmıyorsan, yargılanmıyorsan, suçlanmıyorsan, kendini yük gibi hissetmiyorsan ne yediğinin pek de önemi yokmuş. Ruhu doymuş bir insanın karnı kuru ekmek ile bile doyuyormuş.
