Platon hakikat kavramının tasvirini yaparken “mağara” metaforunu (mecazını) kullanıyor. Bu metaforda sırtı mağara kapısına dönük kişilerin görebildikleri tek şey duvara yansıyan kendi gölgeleridir. Mağara dışına çıkmayı başaran ve mağara dışında da bir gerçekliğin olduğunu fark eden kişiler de muhakkak vardır. Bu kişiler aydınlardır. Aydın kişi, avam diye tabir ettiğimiz, olayları mantıksal bir düzlem içinde değerlendiremeyen kişilere salt gerçekliği kavratmak için mücadele eden kişidir.
21. yüzyılda postmodernizmin kültürler arası geçişgenliği arttırması ile ideolojik bakış açılarını yorumlamak, değerlendirmek ve tatbik etmek zor bir hale geldi. Bu zorluk beraberinde bireylerde ideolojik körlüğün oluşmasına neden oldu. Mağaradaki silüetleri üzerinden gerçekliği yorumlayan bireyler ise artık mağara içinde gördükleri gerçeklikleri bile inkar eder duruma geldi.
Cemil Meriç’in tabiri ile rüzgar nereden eserse bireyler de o yöne doğru savrulmaktadır. Bireyleri bu durumdan alıkoyacak aydınlarımız ise (bir kısmını tenzih ediyorum) bu dönemde ideolojik körlüğün bilinçli savunucusu olmuşlardır. Bu kişiler itibar ve unvanlarını da bu körlüğün yaygınlaşması için kullanmaktan da geri kalmamaktadırlar.
Bu ideolojik buhranın içinde savrulan ve kendine güvenli bir liman bulamayan gençlerimiz ise algılara ve saplantılı ideolojik fikirlere maruz kalmaktadır. Vicdanların kısık sesi olan edebiyat ortamları ise bu buhranın çözüm kaynağı ve güvenli limanı olarak kapıları açık beklemektedir. Talep edene, görmek isteyene…
Dergimizi tam ekran dijital deneyimlemek için gozlukdergisi.com/sayi-19-20-ocak...
