İçinde hem bildiğim hem de ilk kez okuduğum, kulağa masum gelen ama asla masum olmayan, klasik, ne ekersen onu biçersin konulu, haliyle teması da karma olan bir sürü masal vardı içinde.
Hemen hemen hepsinin giriş, gelişme ve sonuç bölümleri birbirinin aynıydı. Üç beş tanesini okuduktan sonra diğerlerinin de başlar başlamaz nasıl biteceğini biliyorsunuz. Karakterlerin de çoğu yine birbiriyle aynı tiplerdi;
Cadıların aklınıza gelebilecek her türlü şeye dönüştürdüğü prensler, saf kalbiyle prensini kurtaran geleceğin prensesi genç kızlar, fakir ama gönlü bol insanlar, konuşan hayvanlar, kurnazlığının bedelini ağır ödeyen aç gözlüler...
Kısaca günümüzde dolandırıcılara yem olur bu diyeceğimiz fazla iyi niyetli, saf ya da bilgisiz -nasıl tanımlıyorsanız- insanlar bu masallarda iyilik eden iyilik bulur karmasından faydalanarak büyük zenginliklere kavuşuyorlardı.
Masallara düşkün bir çocukluk geçirmek tam da bu sebeple sizi büyüdüğünüzde hayal kırıklığına uğratabiliyor. Çünkü büyüdükçe öğreniyorsunuz ki aslında her zaman ektiğin neyse onu biçmiyorsun. Kurnaz ve kötü kalpli insanlar da her zaman bu kadar kolay cezalandırılmıyor. Karma zaman aşımını uğrayabiliyor ve beklentiler toz olup uçuşabiliyor.
Bu masallara bakınca insan acaba eskiden dünya daha adil bir yer miydi diye düşünmeden edemiyor. Her şey giderek daha kötü mü oldu yoksa adalet her zaman sadece masallarda mı yerini buluyordu? Cevap ne gerçekten bilmiyorum ama masallarla büyüyen biriyseniz ektiğinizi biçeceğiniz günün bir gün geleceğine olan inancınızdan asla vazgeçemiyorsunuz.
